Асаблівасці развіцця Кітайскай гісторыяграфіі.
Зараджэнне гістарычнай думкі у краінах старажытнага і Блізкага Усходу.
Асаблівасці развіцця Кітайскай гісторыяграфіі.
Гісторыкі старажытнай Грэцыі.
4. Асноўныя напрамкі гісторяграфіі у эпоху элінізму.
5. Гістарычная думка старажытнага Рыму ў рэспубліканскі і імперыялістычны перыяды.
Развіцце гісторыяграфіі ў Сярэнявечча
6. Асноўныя этапы развіцця Візантыйскай гісторыяграфіі. Манументальныя жанры візантыйскай гісторыяграфіі.
7. Уплыў візантыйскай гісторыяграфіі на фарміраванне славянскай гісторыяграфіі.
8. Гісторыкі заходняй Еўропы у раннее сярэднявечча.
9. Гісторыкі заходняй Еўропы у высокае сярэднявечча.
10. Гісторыкі заходняй Еўропы у позняе сярэднявечча.
Развіцце сусветнай гісторыяграфічнай літаратуры у эпоху рэвалюцыі ведаў
11. Узнікненне Рэнесанскай гісторыяграфіі ў Італіі. Яе асноўныя напрамкі.
Развіцце Рэнесанскай гісторыяграфіі за межамі Італіі.
13. Спробы інтэлектуалізацыі гістарычных ведаў у др.пал. 16 – пач.17 ст.
Жан Баціст Віко як заснавальнік метадалогіі гісторыі.
15. Асаблівасці развіцця сусветнай гісторыяграфіі ў эпоху Асветніцтва.
16. Асноўныя здабыткі Еўрапейскай гісторыяграфіі у эпоху Рамантызма.
Фарміраванне класічнай гісторыяграфіі і яе крызіс
Пазітывіская гісторыяграфія.
Развіцце ідэй прагматызму у ідэяграфіі.
Міжваенны крызіс сусветнай гісторыяграфічнай думкі.
|
|
|
Узнікненне Марксізкай гісторыяграфіі.
21. Фарміраванне школы “Аналаў”. Новая гісторыя.
Зараджэнне гістарычнай думкі у краінах старажытнага і Блізкага Усходу.
Гісторыя існавала як жанр вуснага апавядання. Галоўная патрэба чалавека ўбачыць ці сваё асабістае месца, ці свайго народа, ці месца сваёй дзяржавы ў свеце, вызначыць статус. Паданне аб продках, змешваліся з міфамі або рэлігійнымі творамі.
к. 4 тыс. да н.э. у Месапатамі з’явілася пісьменасць. Пісьмовыя дакументы складалі людзі духоўнага сану - жрацы, пісьменасць насіла сакральны характар. Цудам нызывалі тое што не маглі раслумачыць.
к. IV-III. тыс. да н.э. у Месапатаміі складваюцца першыя летапісы на гліняных табліцах. Горад Урлагаш, Акат - бібліятэкі з гінянымі летапісамі. У старжытнай Месапатамі помнікі падзей таго, што адбывалася чаргаваліся з пераказам міфаў і легенд аб паходжанні зямлі, дынастый. Гэта захоўвалася і ў вавілонскі перыяд, але галоўнае было фіксаваць змены дынастый.
У іншых дзяржавах часта апісанне гістарычных падзей нагадвала справаздачу цара ці жраца багам. Цікавіліся будаўніцтвам шляхоў, храмаў, войнамі.
III тыс. да н.э. у Егіпце - Палермскі камень: самая старажытная вядомая хроніка, храналагічная паслядоўнасць, палітычныя тэндэнцыі, практычнае значэнне, справаздача багам. Гісторыя як самастойная частка пісьмовасці яшчэ не вызначаецца. Апісанне пра дзеянні фараонаў.
|
|
|
Кітай. Бамбукавыя палачкі, магчыма не хронікі, а гаданні. Пералом у кітайскай гісторыі ў II-I ст.да н.э. Сыма Тань пачаў збіраць гістарычныя хронікі і склаў бібліятэку, якая засталася яго племянніку Сынь Цаню. Ён шмат вандраваў, аставіў шматтомную працу “Запіскі астролага”, у якую ўключыў не толькі апісанне гістарычных падзей і сапраўдныя дакументы, але і трактаты на не гістарычныя тэмы. Важнае значэнне прыдаваў філасофіі таго ці іншага часу, добра адзываўся аб даосізме, сам быў канфуцыанцам. Цыклічны погляд на мінулае панаваў да к. XIX пач. XX ст.
Т.ч. у краінах старажытнага Усходу гісторыя як самастойны жанр пісьменасці не вылучыўся, акрамя Кітая.
Ист м. прошла несколько этапов:
1) устный
2) письменный
1) уст традиция возн-а вместе с появл-ем человека разумного и была представлена:
- гинеалог. рассказами; кароткие, гипербо
- расск. о происх-и богов и мира; личные, иносказ-е.
- больш. эпические произвед-я, возн-и вместе с письм-ю, стихотв-я форма, т.к. их пели, м. сост-ть из неск-х произв-й:
|
|
|
О Гесаре- тибетцы; О Гельгамеше- шумерцы; Монас- сам. больш. произв-е, киргизы; Махабхарата – более 100 тыс. двустиший, записана в 12 в., распр-ь актерами, спец пантомимой.
Письменная традиция
- 4 тыс.до н.э. гл таблицы в Шумере (надписи аккад-х царей в Ниппуре- хронол, 2000г до н.э., военные компании);
- 3 тыс. до н.э. иерогл в Египте (на скалах, стелах, Палермский камень 2400г до н.э.- хронолог порядок, додинастич фараоны); 2 тыс до н.э летописи Тутмоса III в храме Амона-Ра, биография кормчего Яхмоса 16 в до н.э.
- 2 тыс. Китай (на черепаш-х пластинах, бычьих лапатках, гадальных костях)
Все эти памятники имели сокральный хар-р, исп-ь жрецами. С к 2 тыс. нач1 до н.э. сокральный смысл теряется, появляются разновидности письменности, литература, записи имели практическое значение:
- летопись Асорхона 782 г днэ
-стела фараона Пианхи 740 г. днэ
- повесть о Петеисе 6 век днэ
- записи ассир царей
- Бехистунская скала Дария I 518г днэ
- Вавилонская хроника 3в днэ
Читалось вслух- приказ извне. Хронология опирается на годы правления владыки или династии. У евреев ист на 4 части в завис от господства империи, пророк Илья 5 часть - царство Божье. В месопотам на до и после всем-го потопа, все события воля богов.
|
|
|
Евреи – Ветхий Завет 8- 2 в днэ
Книга Эзры-Нихемья – составлена первосвящ-и, описывала неск столетий, содержала док-ы (указ Ксеркса).
Асаблівасці развіцця Кітайскай гісторыяграфіі.
Китай - сб «Весны и осени» 5 в днэ – краткое неупорядоченное изложение, нуждалось в комментариях- Цзо Цумен комм-и в 10 раз больше самого текста.
- 1в днэ «Хань Шу» Бань Бяо и Бань Гу
- 1 тыс днэ бамбуковая летопись, упорядочена в 8 веке.
- Сыма Цянь «Ши цзи» ( историч записки=записки астролога) – энциклоп-е произв-е, трактаты о постройке дорог, музыке, понять мотивы поведения с конфуц. т.зр., последн 10 свитков- бяо- содержат хронол-е таблицы. Эта традиция б до 19 века.
В целом нет отдельного исторического жанра.
Гісторыкі старажытнай Грэцыі
Отдельный ист жанр- история появился в Др. Греции, где было понятие полиса, его гражданина, патриотизма и письменность не являлась сокральной. В 7-5 веке здесь был культ переворот, появилась филос и литература не связанная с религией. Ее создателем был Анаксимандр из Милета- произаич жанр в форме коротких рассказов- логосов. Они могли составлять одно большое произведение. Наибол ярким представ логографии был Геродот из Галикарнаса, был эмигрантом, написал «Историю» о греко-персидских войнах с целью получить гражданство:
- простран. географич-я и этнограф инф-я
- адаптация инф-я для местных жителей (имена богов)
- ксенофоб: делил на греков и варваров.
- преувелич победы афинян
- описания дополнялись собст комментариями
- объяснял различия в жизни народов медиц принципами
- исп риторические приемы и театрализм
- логограф-я традиция: его произведение состояло из логосов, объединенных единым повествованием о гр-перс войне
- все события описаны синхронно.
- большое внимание Египту
- нет стройной хрон-и, опора на уст-ю традицию
- 9 книг по музам, описание быта и жизни скифов, до 479 г.
«История» впервые публиковалась Ларенцо Валой в к 15 в.
После Геродота ист стала счит-я частью литературы, зависимой от риторики. Дальнейшее ее развитие связано с Фукидидом. Уроженец афин, из богатой, но не влиятельной семьи. Возглавлял экспедицию греков против персов- неудачно- изгнан. Для прощения написал труд «История»431 -411 гг 8 книг, который был посвящен Пелопонесской войне:
- отказался от логографии
- хронологич описание – идеографический стиль
- труд это исследование т.к. ставит задачу понять что было.
- исп широкий круг источников, в т.ч. документы
- изобр первый ист метод- реконструкция по рудиментам.
- введение придуманных речей попарно (речь- возражение) которые отражали мысль автора.
- прославил Перикла, пишет сжато, поучающая, прогматич. исторграф.
Ксенофонт продолжил труд Фук-а, довел события до 363 года. Назвал труд «Эленикой», написал св биографию «Анабасис»(возвращение 10 тыс пленных греков), сост лите произв-е «Кирпедия». Из знатной семьи, служил у спартанцев и персов наемником. Писал фукидидовским стилем + красочные описания и преувеличения. История не только разведка но и исследование
VII-VI ст. да н.э. новы стыль пісьменнасці ў форме кароткіх гістарычных апавяданняў - логасаў, увёў Анаксімандр, Геланік.
Герадот “Гісторыя” 9 кніг, кожная з якіх названа іменем адной з дзевяці муз. Праца прысвечана апісанню грэка-персідскіх войн, складаецца з двух частак - апісанне падзей якія папярэднічалі войнам і апісанне гісторыі персідскіх войн. Герадот імкнуўся ўзвысіць ролю Афін і знізіць Спарты, дэталёва апісваў геаграфію, быт і нораў народаў, устаўляў прыгожыя параўнанні, багоў перакладаў на грэчаскі лад. Само апавяданне не цэласнае, складаецца з мноства лакальных гісторый-логасаў, аб існаванні спасылак Герадот не ведаў, усе падзеі маляваў сінхронна ў часе. Выкарыстоўваў вынікі сваіх назіранняў, рабіў памылкі, быў ксенафобам (усе хто не грэкі - варвары).
Фукідыд: з багатай сям’і, быў палкаводцам, 423 г. да н.э.- пасля няўдалай ваеннай экспедыцыі афіняне выгналі яго, вярнуўся толькі ў канцы Пелапанескай вайны. Напісаў працу аб гэтай вайне “Гісторыя” у 8 кн. Апавяданне цэласнае, свой метад – ідэаграфічны, імкнецца растлумачыць падзеі: прычына – ход, выкарыстоўвае дакументальныя матэрыялы, архелагічныя данныя, устанавіў храналогію. Увёў прамовы дзеячаў, якія сам прыдумваў, аб’ядноўваў іх папарна.
Ксенафонт: “Гісторыя Эленіка”, якую лічаць працягам гісторыі Фукідыда, “Анабасіс”, “Кірапедыя” (першы прыгодніцкі раман). Гісторыю рухаюць богі і адвольныя дзеянні саміх людзей.
Эленізм: наяўнасць адзінай літаратурнай мовы – кайнэ, распаўсюджанне ідэй універсалізму і касмапалітызму, гісторыя частка літаратуры,не імкнуцца да сапраўднай перадачы падзей, рытарычныя прыёмы (міфы могуць выкарыстоўвацца ў якасці крыніц). Жанры: мясцовыя гісторыі (Нікалай з Дамаску, бераз з Вавілону), сусветныя гісторыя (Палібій “Гісторыя”- 40 кніг, адмовіўся ад прыдуманых прамоў, выкарытоўваў вусныя і архіўныя матэрыялы), біяграфіі і мемуары.
Плутарх - больш 20 твораў, самыя папулярныя “Параўнаўчае жыццяапісанне”: 46 парных біяграфій знакамітых грэчаскіх і рымскіх дзяржаўных дзеячаў і палкаводцаў.
Герадзіян “Гісторыя” ў 8 кнігах ад Марка Аўрэдія да III ст.: біяграфіі рымскіх імператараў, не закранаў дробязей, практыкаваў устаўку прамоў, якія сам прыдумліваў, простым народам не цікавіўся, крытыкаваў калег за выкарыстанне міфаў і легенд, сам абапіраўся на свой вопыт.
4. Асноўныя напрамкі гісторяграфіі у эпоху элінізму
До этого в Др. Востоке отдельного ист жанра не было. В Др. Греции он появился в виде логографии, после Алек Македонского установился эллинизм: космополитизм, универсализм, кайне, история ч. литературы.
Жанры:
Биографии и мемуары: Плутарх( «Сравнительные жизнеописания» попарно, обучение смысл работы) и Геродиан (биограф римских императоров, цель прославить прошлое)
Дата добавления: 2019-07-17; просмотров: 205; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!