Cechy ruchu turystycznego i metody jego pomiaru
J. Czerwiński: Ruch turystyczny to dobrowolna zmiana miejsca zamieszkania, niewymuszona czynnikami zewnętrznymi, motywowana względami turystycznymi, tycząca się określonego regionu, kierunku migracji, a także okresu w którym się utrzymuje.
Badania ruchu turystycznego mogą przyjąć formę: badań pierwotnych (pełnych lub częściowych), bądź też wtórnych.
Badania pierwotne polegają na ustaleniu wielkości i struktury ruchu turystycznego za pomocą metod bezpośrednich. Mogą przybrać formę badań pełnych lub częściowych.
· Badania pełne są to badania wszystkich osobników danej zbiorowości (populacji) w danym okresie. W praktyce badania te stosuje się wszędzie tam, gdzie można wprowadzić obowiązek udzielania odpowiedzi (np. można zobowiązać kierownictwo hotelu do rejestracji ruchu turystycznego, czy straż graniczną do rejestracji przekroczeń granicy), kiedy koszty przeprowadzenia badania uzasadniają zastosowanie tej metody.
· Drugą metodą badań pierwotnych są badania częściowe. Obejmują one tylko część danej zbiorowości. Najczęściej mają charakter reprezentacyjny, gdyż opiera się na próbie mającej strukturę maksymalnie zbliżoną do struktury całej zbiorowości. Próba reprezentatywna może być wybrana selektywnie, gdy wybór jest przeprowadzony na podstawie ściśle określonych kryteriów, istotnych z punktu widzenia badań, lub losowo, gdy każda jednostka zbiorowości ma tę samą szansę dostania się do próby. Techniką badawczą wykorzystywaną najczęściej w badaniach częściowych są badania ankietowe. Polegają one na przygotowaniu kwestionariuszy ankietowych z precyzyjnymi pytaniami, które są wypełniane przez samego ankietowanego lub za pośrednictwem ankieterów.
Badania wtórne polegają na czerpaniu informacji dotyczących zjawisk związanych z ruchem turystycznym z publikacji organów państwowych, publikacji placówek naukowo-badawczych, materiałów wewnętrznych przedsiębiorstw, biuletynów agencji badań rynkowych, firm konsultingowych, wydawnictw obejmujących statystyki m.in.: przewozów pasażerskich wszystkich rodzajów transportu, opłat kuracyjnych i klimatycznych, obrotów w handlu detalicznym i gastronomii, obrotu przedsiębiorstw turystycznych, frekwencji w urządzeniach bazy towarzyszącej.
|
|
|
Cechy ruchu turystycznego: czasowy, dobrowolny, sezonowy, podróże podejmowane dla przyjemności.
18. Obszary recepcji turystycznej oraz obszary generujące ruch turystyczny na świecie
Obszary generujące ruch turystyczny na świecie (obszary popytu turystycznego) OGT to miejsca, z których turyści wyjeżdżają w celach turystycznych
(występuje w nich zapotrzebowanie na usługi turystyczne)
Obszary recepcji turystycznej (podaży turystycznej) ORT to miejsca, do których udają się turyści, gdzie występuje konsumpcja (podaż) usług turystycznych.
Najważniejszymi obszarami recepcji turystycznej wyróżnionymi przez A.
Szwichtenberga są:
1. Wybrzeża morskie położone w zasięgu klimatu podzwrotnikowego określonego jako śródziemnomorskie (wybrzeża Hiszpanii, Włoch, Grecji, Turcji, północne wybrzeża Afryki),
2. Wybrzeża morskie położone w zasięgu klimatu morskiego i przejściowego
(wybrzeża Szwecji, Finlandii, Polski, Islandii),
3. Wielkie centra kulturowe – walory antropogeniczne (Rzym, Paryż, Ateny),
4. Młode góry fałdowe położone w średnich szerokościach geograficznych (Alpy, Góry Skaliste),
5. Tereny jeziorno – leśne (pojezierza) położone wokół Bałtyku i Wielkich Jezior
Amerykańskich (Ontario, Michigan).
W Polsce wyróżnia się kilka obszarów (stref turystycznych). Są to :
- obszary górskie (i podgórskie),
|
|
|
- nadmorskie,
- pojezierne ,
- wyżynne, - nizinne.
Najważniejsze i najbardziej atrakcyjne z nich to morze na północy i góry w południowej części kraju.
Znaczną atrakcyjnością charakteryzują się obszary wyżynne (Wyżyna Małopolska), jako czwarty region turystyczno-wypoczynkowy pod względem zainteresowania turystów. Największą frekwencją odwiedzających cieszą się tereny Jury Krakowsko-Częstochowskiej, Góry Świętokrzyskie. Obszarami generującymi największy ruch turystyczny, czyli obszarami, z których wyjeżdża najwięcej turystów są: Niemcy, Japonia, USA, Chiny, Wielka Brytania, Francja, Holandia, Włochy, Kanada, Rosja.
19. Główne grupy czynników wpływających na rozwój turystyki
Biorąc pod uwagę charakter czynników wpływających na rozwój turystyki można wymienić następujące ich grupy:
• uwarunkowania przestrzenne,
• społeczno-psychologiczne,
• ekonomiczne,
• polityczne
• demograficzne.
Uwarunkowania przestrzenne: do tej grupy czynników zalicza się walory turystyczne.
Czynniki społeczno – psychologiczne to: czas wolny, rozwój oświaty, poziom kulturalny, negatywne skutki cywilizacji i urbanizacji, zmiany struktury potrzeb społecznych oraz zmiany struktury społecznej.
Wśród ekonomicznych czynników rozwoju turystyki wyróżnia się: siłę nabywczą ludności, wzrost wydajności pracy społecznej i podnoszenie się stopy życiowej, wzrost dostępności komunikacyjnej, podnoszenie poziomu usług turystycznych, poziom świadczeń społecznych, intensyfikacja międzynarodowych stosunków ekonomicznych oraz stabilizacja kursów walut.
Jeśli chodzi o polityczne czynniki kształtowania ruchu turystycznego, to należy rozróżnić wpływ polityki wewnętrznej i zewnętrznej państwa, atmosferę polityczną na świecie, politykę społeczną oraz politykę w dziedzinie samej turystyki, jak i stabilność polityczną kraju.
|
|
|
Do czynników demograficznych zalicza się: wzrost liczby ludności świata, procesy urbanizacyjne, zmiany w strukturze społecznej i zawodowej, strukturę wiekową ludności oraz przedłużanie się życia.
20. Kryteria wyodrębnienia jednostek o rozwiniętej funkcji turystycznej – wskaźniki rozwoju funkcji turystycznej
Funkcja turystyczna – cała działalność społeczno-ekonomiczna miejscowości lub obszaru, która jest skierowana na obsługę turystów i którą miejscowość lub obszar spełnia w systemie gospodarki narodowej.
Wskaźnik Baretje'a i Deferta - wskaźnik funkcji turystycznej miejscowości, wyrażony liczbą turystycznych miejsc noclegowych, pomnożoną przez 100, przypadającą na liczbę ludności miejscowej.
L - liczba miejsc noclegowych
P - liczba stałych mieszkańców
Wartość wskaźnika powyżej 100 informuje o rozwiniętej funkcji turystycznej.
Wskaźniki intensywności odnoszą wielkości związane z turyzmem do liczby stałych mieszkańców:
Wskaźnik Schneidera - wskaźnik intensywności ruchu turystycznego, wyrażony liczbą turystów korzystających z noclegów, przypadającą 1000 stałych mieszkańców.
P – liczba stałych mieszkańców
Wskaźnik Charvata - wskaźnik nasycenia bazą turystyczną, wyrażony liczbą miejsc noclegowych przypadających na km2 powierzchni całkowitej.
Osobonocleg =liczba udzielonych noclegów
Odniesienie wielkości zjawiska do powierzchni: Gęstość ruchu turystycznego
|
|
|
Gęstość bazy noclegowej
Wskaźniki charakteryzujące bazę turystyczną:
Wskaźnik rozwoju bazy noclegowej
Wskaźnik rozwoju bazy gastronomicznej
[1] A. Szwichtenberg, Gospodarka turystyczna polskiego wybrzeża, Politechnika Koszalińska, 2006, s. 23.
[2] A. Szwichtenberg, Gospodarka turystyczna polskiego wybrzeża, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, Koszalin 2006, s. 16.
Дата добавления: 2018-09-20; просмотров: 275; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!